Gelukkig Samengesteld Gezin
Verhalen en voorbeelden
Ik was de oudste
Heel lang was ik de oudste. Tenminste, dat dacht ik. Ik wist dat mijn oudere broertje maar één dag geleefd had, dus logischerwijze was ik nu de oudste in het gezin waar later nog 5 kinderen geboren werden.
Echter, deze rol als oudste voelde als een jas die me niet paste. Op de een of andere manier klopte het niet, ik voelde me onzeker en onrustig.
Zo’n 8 jaar geleden kwam tijdens een familieopstelling deze vraag aan de orde. En toen gebeurde het…….
Lees verder →Kinderen die niks lusten.
Kinderen die knoeien.
Kinderen die zeuren.
Kinderen die door elkaar praten (of schreeuwen).
Kinderen die ruzie maken.
Kinderen die elkaar onder de tafel schoppen.
Kinderen die het niet eerlijk vinden dat…..
Pfff, herken je het? Er is altijd wat aan tafel!
En dan hebben we het nog niet eens over jouzelf en je partner.
De een vindt het supergezellig, de ander een gruwel: met 30 familieleden een weekend in een groot vakantiehuis.
Kort geleden was het ons jaarlijkse familieweekend. Ik was er bij, samen met moeder, 5 broers en zussen, zwagers, schoonzussen en de kinderen, waarvan een aantal met vriend of vriendin.
Ik voel me rijk dat we er allemaal nog zijn, behalve onze lieve (o)pa die enorm zou genieten van het samenzijn. Dankbaar ben ik dat we om elkaar geven, dat we allemaal door dezelfde deur kunnen en dat we zin hebben om dit te doen.
We hebben het hele weekend serieus gepraat en onzin gekletst, lekker gegeten en veel gedronken, verrassend geschilderd, fanatiek gesport en onnoemelijk veel spelletjes gedaan.
Ieder heeft zijn/haar rol in het geheel.
Lees verder →‘Ga eens mee, dit is echt iets voor jou!’ Een paar vrienden wilden me meenemen naar een familieopstelling. Maar het leek me niks: zweverig gedoe en ik hield niet van toneelspelen. Ze bleven aandringen. Na een jaar werd ik toch nieuwsgierig en ging eindelijk een keer als representant naar een opstelling.
Ik was verrast, verbaasd en danig onder de indruk. Van een toneelspelletje was absoluut geen sprake. En zweverig? Het was ongrijpbaar en bijzonder, maar wel helemaal ‘to the point’. Ik had (ook als representant) voor mezelf direct helder welke parallellen er waren tussen mijn moeder, mijn dochter en mijzelf. Wat een intrigerende methodiek. Hier wilde ik méér van meemaken.
Ik ben de oudste van 6 kinderen, maar de rol van ‘oudste’ paste me niet echt lekker.
Lees verder →Heb jij dat ook weleens: dat je iets hoort, leest of meemaakt waar je zó door geïnspireerd raakt dat het je niet meer loslaat? Ik had dat laatst. Ik was bij een superboeiende lezing van Anna Verwaal bij Interakt, een centrum voor meergenerationele therapie. Huh? Wát voor therapie? Het woord zegt het eigenlijk al, deze therapie gaat voorbij de grenzen van generaties. Er wordt dus niet alleen gekeken naar MIJ, maar ook naar vorige generaties; naar mijn moeder, mijn grootmoeder en misschien nog verder terug.
De lezing die ik bijgewoond heb, heette ‘Conceptie, zwangerschap en geboorte, de reis die ons leven bepaalt’. Die titel raakte me diep. Daar zat voor mij een grote waarheid in.
Als partners gaan scheiden is dat voor beiden meestal een emotionele periode. Begrijpelijk, het is een weloverwogen moeilijke beslissing, zeker als er kinderen in het spel zijn. Die worden zomaar met de nieuwe situatie geconfronteerd. Ook al lijkt het aan de buitenkant alsof ze er weinig last van hebben, onderhuids spelen vaak heftige emoties.
In dit boek van Carolien Jolles vertellen kinderen openhartig over hun gevoel rondom de scheiding (de namen zijn gefingeerd).
Eva
‘Ik moest partij kiezen, maar ik wist niet voor wie. Ik wilde voor de een opkomen, en ook voor de ander. Maar ik was bang ze allebei kwijt te raken, dus zei ik maar niets.
Ik kon er niet van loskomen. Dat heb je weleens, zo’n film die je bezig blijft houden. Zoals laatst het heftige echtscheidingsdrama ‘Jusqu’à la garde’. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Met kippenvel. Omdat zo zichtbaar in beeld komt dat iedereen van het gezin overspoeld wordt door emoties. En omdat de angst van het zoontje akelig voelbaar is. En ook omdat het nauwelijks voorstelbaar is dat dit kan gebeuren.
Deze scheiding was waarschijnlijk niet te voorkomen geweest, maar…….wát nu als de ouders ergens in dit scheidingsproces een Opvoedopstelling hadden gedaan? Wat zou dat betekend hebben voor deze moeder die het gevoel heeft dat ze er helemaal alleen voor staat. En voor vader die niet weet waarom hij zo snel in woede uitbarst. En vooral voor de 17 jarige dochter en de zoon van 12 Lees verder →
Partner en kinderenStel: ik ben getrouwd. Ik woon samen of ik heb een lat-relatie. In ieder geval heb ik een partner.
We hebben een partnerrelatie.
Stel: we hebben een kind. We zijn vader-moeder, moeder-moeder of vader-vader. Dat is een ander soort relatie dan de partnerrelatie. Wij zijn de ouders van ons kind, we hebben een ouderrelatie.
Met ons kind hebben we, allebei op onze eigen manier, een ouder-kindrelatie.
En als we samen meer kinderen hebben, zijn er vanzelfsprekend meer ouder-kindrelaties.
Maar er is nog meer.Lees verder →
Tom is boos
Ik heb een afspraak met Lia, een leuke vrouw van 31 jaar. Ze is gescheiden en het contact met haar ex-man verloopt moeizaam. Ze heeft een dochter van 3 en een zoon van 5 jaar. Haar zoon Tom is de laatste tijd erg boos. Lia maakt zich zorgen om hem, want voorheen was Tom een heel rustig kind. Ook weet ze niet goed hoe ze met Tom’s boosheid om moet gaan. Ze komt naar Praktijk Trotse Moeders, omdat ze een oplossing wil vinden.
Als Man nachtdienst had, was dit vaak een vraag van Dochter. Papa werkt, dus er is ruimte genoeg in het grote bed. Nou vond ik dat altijd erg gezellig, dus prima, kom maar! Lekker knus en warm. Kreeg ik wél regelmatig verbaasde of zelfs misprijzende blikken van mijn omgeving: Zou je dat wel doen? Is dat wel verstandig? Ze is toch al 3, 5, 7, 11?
Lees verder →