Over familie, familiepatronen en familieopstellingen.

Het zaadje

De wijze man pakte een beukennootje van de grond en zei:

“De regen of de zon raakt dit zaadje aan, maar weet niet of er een beukenboom of een dennen- boom uitgroeit. Dat wat er in zit, komt er uit.

De mens is als dit zaadje. Dit zaadje ben jij.             De ander kan je alleen raken als jij ‘het in je hebt’. Zoals een beukennootje alleen een beukenboom kan worden als ‘het er in zit’. 

Dus iedere keer als je door de ander wordt geraakt, of dit met boze woorden gebeurt of een compli- ment, met slaan of met een streling, iedere keer word je geraakt in je ‘zijn’. En iedere keer kun je iets over jezelf te weten komen en daardoor groeien.
Je doet dankzij de ander steeds nieuwe ontdekkingen over jezelf”.

(Verkort, bewerkt stukje uit: “Een gelukkig mens en andere geheimen” van Theije Twijnstra).

Niemand luistert naar me

We maken het allemaal mee. Je vraagt aan je kind of hij je even wil helpen. Geen reactie. Ook niet na 2 en zelfs niet na 3 keer vragen. De meeste ouders reageren geïrriteerd, boos, verwijtend. Of stil, verdrietig, machteloos.
Meestal is deze emotie Lees verder →

De boze buitenwereld

Met een puberdochter ontkom ik er niet aan: bezorgdheid als ze ’s avonds nog op de fiets stapt om met haar vriendinnen uit te gaan. Ik gun haar het plezier, dus ik ga haar niet verbieden om op stap te gaan. En de wijze raad die ik haar al zo vaak gegeven heb, kan ze ondertussen wel dromen. ”Let op jezelf. Let op elkaar. Doe niks wat je niet wilt. Hou je drankje in de gaten. Samen uit, samen thuis”.
Wat is er nog meer te waarschuwen? Ze is een zelfstandige meid die weet wat ze wil, en vooral wat ze niet wil.

Hoe kun je kinderen beschermen tegen de boze buitenwereld? 
Lees verder →

Wat kúnnen kinderen boos zijn. De mijne kon (en kan) er ook wat van!

Woedende tiran

Onze peuter van drie jaar heeft nooit op de grond van de supermarkt gelegen. Dat niet. Maar wel in het kinderdagverblijf waar ze 2 dagen per week naar toe ging. ’s Morgens was ze verlegen en moest ze even wennen, maar aan het eind van de middag was het een heel ander verhaal. Dan kon ik haar vaak niet meekrijgen. Ze wilde blijven spelen of haar jas en schoenen niet aandoen. En dat liet ze luid, duidelijk en met het nodige geraas merken. Haar juffen waren verbijsterd dat die woedende tiran hetzelfde kind was als het lieve schattige meisje dat ze normaal gesproken was.

Wat doe je dan als ouder?

Boos en teruggetrokken

Op school was ze een vrolijke, lieve kleuter die het met alle kinderen goed kon vinden, vooral met haar hartsvriendinnetje. Toen die onverwachts Lees verder →

Heb je wel gezien dat ik gestofzuigd heb? (Was veel werk hoor!)

Ik heb je kamer opgeruimd. (Fijn hè, dat je er nu weer kan lopen!)

Speciaal voor jou heb ik stoofvlees bij de slager gehaald. (Lief van me, hè?)

Hier heb je je schone t-shirts. (Als je mij toch niet had….)

Ik snak naar waardering. Ik laat zelfs de stoelen ondersteboven op de tafel staan, zodat Man ziet dat ik gestofzuigd heb. Kinderachtig hè?
Die behoefte aan waardering is inderdaad ‘kinder-achtig’. Het kan best zijn dat ik die al meedraag sinds mijn vroege jeugd. Toen ik het gevoel had ‘iets tekort’ te komen. Mijn ouders hadden het druk, er waren 6 kinderen en ook nog opa die vlakbij woonde en zorg nodig had. De afwas met de hand, de was vaak ook. We hadden geen auto, dus alles lopend of met de fiets. Geen wonder

Lees verder →