Ik praat deze keer met stiefvader Adri. Hij krijgt een bijzondere vraag van zijn stiefkind: of hij haar wil adopteren.
Adri, hoe is het allemaal begonnen?
In 1996 ben ik verliefd geworden op een Cubaanse vrouw, die toen in Nederland studeerde.
Het was wederzijds en we hadden een leuke tijd. Esperanza was gescheiden en had 2 kinderen die op dat moment bij hun oma in Cuba woonden.
Toen Esperanza na haar studie terug ging naar Cuba, ben ik meegegaan en heb ik haar kinderen voor het eerst ontmoet. Dochter Georgina was toen nog maar 1 jaar en zoon Juan was 10. Ik heb veel moeite gedaan om in Cuba werk te vinden, maar dat lukte niet. Daarom hebben we besloten om te trouwen en in Nederland verder te gaan.
Een grote verandering…
Ja, toen Esperanza met de kinderen na het afronden van alle Cubaanse formaliteiten in Nederland aankwam, was Georgina inmiddels ruim 2 jaar. Juan ging naar de eerste klas van de middelbare school, de internationale schakelklas.
We zijn met zijn allen in mijn huis gaan wonen, dat was heel leuk. Het was een heel klein huis. Esperanza en ik sliepen op een slaapbank in de woonkamer en de kinderen op een stapelbed in het kleine slaapkamertje. Zo hebben we het eerste jaar doorgebracht.
En hoe was dat, opeens 2 kinderen om je heen?
Tja, vanaf dat moment was ik stiefvader, hoewel de kinderen en ik nooit het woord stiefvader gebruikt hebben. Ik was gewoon Adri. Het is eigenlijk altijd heel goed gegaan. Er is nooit een groot conflict geweest tussen de kinderen en mij, ze hebben nooit dingen geroepen als ‘Jij bent mijn vader niet’, dat is nooit aan de hand geweest.
Dat is fijn!
Misschien heeft dat te maken met het feit dat de vader van Juan heel blij was dat ik voor zijn zoon ging zorgen in Nederland. En de vader van Georgina bemoeide zich amper met haar, ook in Cuba niet al te vaak. In al die jaren dat ze hier woont heeft hij 2 keer gebeld. Georgina heeft hem voor het laatst in Cuba gezien toen ze 15 was. Ze heeft met haar vader heel weinig band. En de vader van Juan is ruim 10 jaar geleden overleden aan leukemie.
Normaal gesproken kom je als stiefouder automatisch in contact met de biologische ouder, bijvoorbeeld als de kinderen van de ene naar de andere ouder gaan, bij een verjaardag of een diploma-uitreiking, en dat kan wrijving geven.
Dat speelde helemaal niet, want beide vaders waren eigenlijk helemaal uit beeld. Esperanza was al lange tijd gescheiden van de vader van Juan. Juan ging van tijd tot tijd naar zijn vader, had een goede band met hem, maar ze zagen elkaar niet zo vaak. We zijn hem in Cuba gaan bezoeken. Maar met de vader van Georgina was het een ander verhaal, met hem viel absoluut niet te praten.
Zagen de kinderen jou als vaderfiguur?
Ik denk wel dat ze mij al lang geleden als hun vader zagen, maar niet dat ze meteen ‘papa’ zeiden. Dat is pas veel later gekomen. Juan kijkt daar misschien iets anders naar, want die was al wat ouder, maar ze noemen mij nu Adri of pap of vaders.
Er zijn eigenlijk nooit vervelende dingen geweest. Ja, in de opvoeding is er altijd weleens wat, maar Juan is altijd een heel makkelijk kind geweest. Met Georgina hebben we wel het een en ander te stellen gehad, maar dat had niks te maken met mij als stiefvader. Ze was gewoon een puber met puberdingen.
Als je zelf vader wordt dan groei je er naartoe, je groeit langzaam in je vaderrol. Als stiefvader is dat een ander verhaal. Hoe was dat voor jou?
Nou ja, sowieso als je een relatie hebt moet je geven en nemen. En als er dan nog kinderen zijn, misschien nog wel meer, maar het heeft me totaal geen moeite gekost.
Geen doorsnee types
De liefde tussen Esperanza en mij vergoedt heel veel. We zijn geen doorsnee types, we hebben ieder onze dingen, we doen dingen apart. En we houden van dezelfde dingen zoals feestjes en uitgaan. We namen de kinderen overal mee naar toe, naar ieder feestje, of het nou 3 of 4 uur werd; we hadden niet zoiets van dat ze om 19 uur op bed moesten liggen.
Eigenlijk is het spelenderwijs gegaan. Ik werkte op dat moment in het onderwijs, dus ik wist natuurlijk wel hoe je met kinderen om moest gaan (ook al zegt dat niet alles….)
En wat gebeurde er vorig jaar?
Ineens kwam, het eerst bij Georgina en daarna ook bij Juan, de vraag ‘Pap, ik wil dat je me adopteert. Ik zie je als mijn vader en ik wil dat we dat gaan organiseren’.
Wat bijzonder! Hoe voelde je je toen ze dat vroeg?
Ik was ontzettend vereerd, ik bloosde ervan! Het betekent toch dat je het goed gedaan hebt. Weet je, met kinderen zijn er altijd wel wat conflictjes of dat je ergens allebei anders over denkt, en dat is normaal. Maar dat ze je zó eren met ‘Ik wil dat jij mijn vader bent’, ja dat is wel heel bijzonder. Je hoort ook wel hele andere verhalen, dat de kinderen niks van hun stiefouder moet hebben.
En toen moest er natuurlijk van alles geregeld worden?
Ja, ik ben samen met een notaris gaan uitzoeken wat je allemaal moet doen. Het bleek dat je óók met volwassen kinderen een familierechtadvocaat in de arm moet nemen. Die heeft met ons drieën gesproken, met mij, Georgina en Juan.
We moesten documenten overleggen, bijvoorbeeld het overlijdensbewijs van de vader van Juan. Dat was wel lastig. Het contact met Cuba en het verzenden van papieren is moeilijk en duurt lang, zeker in coronatijd. Uiteindelijk konden we foto’s maken van de originele documenten en hebben die via whatsapp hierheen gekregen. Op een andere manier kon het niet.
Dat stelt jullie geduld wel op de proef…..
We zijn er nu al een jaar mee bezig en de zaak is nog niet voor de rechter. De rechter wilde een paar dingen weten van het Cubaanse recht en dat is ook goed, het Cubaanse recht kan anders zijn dan het Nederlandse recht. Bijvoorbeeld in het geval dat Esperanza en ik zouden overlijden, hoe dat dan gaat met onze bezittingen.
We hebben in Nederland een testament en we hebben geregeld dat onze bezittingen naar de kinderen gaan i.p.v. naar andere, verdere familie. Als ze geadopteerd zijn dan geldt sowieso vanuit Nederland dat zij onze bezittingen erven. Hetzelfde geldt gelukkig ook vanuit het Cubaanse recht.
En dit laatste is belangrijk, omdat Adri en Esperanza zeer binnenkort gaan emigreren naar Cuba.
Is alles afgerond voordat jullie naar Cuba verhuizen?
Nou, de rechtbank wilde eerst nog extra informatie uit Cuba en daar hebben we voor gezorgd. En nu wil de rechtbank ons alle drie horen, maar dat duurt waarschijnlijk nog een paar maanden. En dat is te laat omdat wij dan al in Cuba wonen.
Het bijzondere aan deze zaak is, dat er heel weinig jurisprudentie is, omdat volwassenen niet vaak met het verzoek komen om geadopteerd te worden. In wezen zou al die poespas niet nodig zijn, omdat de kinderen volwassen zijn. Juan is 36 en Georgina is 26 jaar. Ze maken zelf uit wat ze willen en eigenlijk hoeft de rechter dat allen maar te bekrachtigen. Dus nu moet ik vanuit Cuba online meedoen terwijl Juan en Georgina in Nederland live in de rechtszaal zijn.
Hoe is het voor jou en de kinderen dat jij en Esperanza naar Cuba gaan verhuizen?
Wij wonen straks daar, terwijl Juan, Georgina, hun partners en de twee kleinkinderen hier wonen. We zullen elkaar ongetwijfeld missen. Ik denk dat ze echt niet staan te juichen en te springen, maar ze begrijpen het wel. Het is al heel lang een wens van ons om in Cuba te wonen, en er zijn gelukkig verschillende mogelijkheden om contact te hebben.
De kinderen zijn volwassen en ze hebben gekozen om te wonen waar ze willen. En wie weet wat Georgina straks gaat doen na haar studie. Daar kun je niet aan vasthouden, vinden Esperanza en ik allebei. En dat heeft niks te maken met dat je niet van ze houdt, maar ze zijn inmiddels ook volwassen.
Zo is het leven en je moet nooit jezelf beletten om te doen wat je graag wilt. En trouwens, we komen gewoon ook ieder jaar lekker een paar maanden terug naar Nederland.
Adri, dank voor je verhaal over het bijzondere verzoek van je stiefkinderen. Dat maak je niet vaak mee, zo’n speciale band tussen stiefkinderen en stiefouders. Ik wens jou en Esperanza een hele goede tijd in Cuba! (en jullie namen zijn gewijzigd vanwege de privacy).
Meer interviews met stiefouders lezen?
Inge wil hun 2 gezinnen niet mengen
Hanna vindt ‘zoveel kinderen’ het leukste van het stiefgezin
Fien gaat lunchen met de moeder van de stiefkinderen
Wonnie krijgt een andere rol, zij wordt stiefoma.
Kan ik jou, stiefouder, ergens mee helpen?
Wil je je ei kwijt, ergens over sparren of heb je advies nodig?
Er zijn veel mogelijkheden:
Gratis e-gids ‘Stief zonder stress’
Gratis StiefKLETS via zoom
Persoonlijk live of online gesprek
Traject Gelukkig Samengesteld
Geef een antwoord