Geen slingers, wel taart
Slingers en taart. Die horen er natuurlijk bij.
Als ze hier zou zijn, zouden we de vlaggetjes ophangen en samen een taartje eten.
Maar ze is hier niet. Rosio.
Dochter van mijn man. Halfzus van Alissa (hoewel ze zich allebei niet ‘half’ voelen). En al 23 jaar mijn stiefdochter.
Vandaag is ze jarig, ze wordt 31.
Omdat ze in Cuba woont, kunnen we haar verjaardag niet gezamenlijk vieren.
Dat is pijnlijk en verdrietig.
We halen bij de bakker tóch een lekker taartje om deze dag te vieren en gaan later op de dag (vanwege 6 uur tijdsverschil) videobellen om Rosio te zien, te feliciteren en via het beeldscherm te omhelzen.
Zelfde schuitje
Bij ons is de afstand het probleem, maar veel stiefgezinnen zitten in hetzelfde schuitje,
al is dat dan ‘gewoon in Nederland’.
Samenwonen gaat niet van harte
Lisanne: ik voel me buitengesloten
‘Als mijn 2 stiefdochters er zijn, klitten zij en hun vader heel erg samen. Ze kijken films waar ik niks aan vind, eten een zak chips leeg terwijl ik aan het koken ben, doen spelletjes die ik niet ken en delen grapjes en herinneringen van ‘vroeger’ toen zij nog samen een gezin waren. Het lijkt alsof ze me niet nodig hebben. Sterker nog: alsof ze het leuker vinden met zijn drieën. Dat doet pijn, ik voel me buitengesloten’.
Een harmonieus gezin vormen, dat willen de meeste stiefmoeders. Een gezin waar iedereen voelt dat hij erbij hoort, waar voor iedereen ruimte is, waar iedereen met elkaar kan opschieten, waar ieder de rust kan vinden die zij nodig heeft. In de praktijk is het vaak anders dan je had gehoopt.
Wendy: ik kan niet zeggen dat ik hen leuk vind
‘Ik ontloop gezamenlijke activiteiten buitenshuis, want ik schaam me ervoor dat we zo’n koud en kil gezin zijn. Mijn stiefdochter negeert me, zij moet niks van me weten. Ze praat alleen met mij omdat het van haar vader moet. Ik kan trouwens zelf ook niet zeggen dat ik haar en haar broer leuk vind. Samenwonen gaat hier niet van harte’.
Geen straftrauma
| Mijn dochter moest heel lang nadenken voor ze zei: ‘Ik zou het echt niet weten’. Dat was haar antwoord op mijn vraag: ‘Wat kun je je nog herinneren van straf die wij aan jou gegeven hebben?’ Ik was verbaasd (hebben we dan écht nooit straf gegeven?) Maar ook blij ( gelukkig heeft ze geen ‘straf-trauma’ opgelopen!) En het is waar. Ik heb nooit geroepen: ‘Ga maar op het strafstoeltje!’ ‘Voor straf krijg je geen toetje’ ‘Als je je kamer niet opruimt, mag je vriendin niet komen logeren’ ‘Je krijgt 3 dagen huisarrest’ |
De oudste, middelste, jongste
Ik was de oudste
Heel lang was ik de oudste. Tenminste, dat dacht ik. Ik wist dat mijn oudere broertje maar één dag geleefd had, dus logischerwijze was ik nu de oudste in het gezin waar later nog 5 kinderen geboren werden.
Echter, deze rol als oudste voelde als een jas die me niet paste. Op de een of andere manier klopte het niet, ik voelde me onzeker en onrustig.
Zo’n 8 jaar geleden kwam tijdens een familieopstelling deze vraag aan de orde. En toen gebeurde het…….
Lees verder →Ze bedoelden het zo goed
Ik hoor veel verhalen. Dit is er één.
Superverliefd zijn ze.
Carola op Mark en Mark op Carola.
Ze hebben het zó fijn met z’n tweeën dat ze op zoek zijn gegaan naar een leuk huis om samen te wonen. Kort geleden hebben ze iets gevonden en ze zijn flink aan het klussen.
Ze kijken er erg naar uit om samen met alle kinderen één gezin te vormen.
De kinderen van Mark (de 7-jarige tweeling Thomas en Mirte) mogen zelf de kleur van hun kamer uitkiezen. Zij zullen het grootste deel van de tijd bij Mark en Carola wonen. De 5-jarige dochter van Carola, Sanne, komt eens in de 14 dagen een weekend, en slaapt dan bij Mirte op de kamer. Goed geregeld. Toch?
Ander verhaal.
Ver van elkaar
Gezellig samen aan tafel? Of niet?
Kinderen die niks lusten.
Kinderen die knoeien.
Kinderen die zeuren.
Kinderen die door elkaar praten (of schreeuwen).
Kinderen die ruzie maken.
Kinderen die elkaar onder de tafel schoppen.
Kinderen die het niet eerlijk vinden dat…..
Pfff, herken je het? Er is altijd wat aan tafel!
En dan hebben we het nog niet eens over jouzelf en je partner.
Een 9 van mijn dochter!
Moederdag. Ook al hecht ik niet veel waarde aan die speciale dag, het is wel zo’n moment dat ik eens extra nadenk over mijn ‘moederzijn’.
Vier jaar geleden vroeg ik mijn dochter wat ze van mij als moeder vond en welk cijfer ze mij gaf op een schaal van 0 tot 10. Zij was tenslotte een expert, zij had elke dag met mij te maken.
Weer een interview met dochter
Ook dit jaar was ik benieuwd hoe ze over mij dacht. Zou er iets veranderd zijn? Dus tijd voor weer een interview. Tussen alle bedrijven door en tijdens de lunch met volle mond, want een nét 21-jarige heeft het razend druk met school, stage, vriend, vriendinnen, sport en netflixen.
Ze studeert Toegepaste Psychologie, en is dus wel gewend om situaties te analyseren en eerlijke feedback te geven. Dat heb ik geweten.
Een speelgoedmobiel is hetzelfde als een gezin
Je kent het wel: zo’n speeltje voor baby’s boven de wieg, een mobiel. Als de baby er aan trekt of tegenaan slaat, beweegt het hele mobiel. Soms raken zelfs de touwtjes volkomen in de war.
Wel of geen evenwicht
Zo is het ook in een gezin. Als alles in harmonie is, voelt het rustig, ontspannen en prettig. Maar als er ergens een heftige beweging is, heeft dat invloed op het hele gezin. Dan ontstaat er spanning en onrust.
Heel herkenbaar in deze coronatijd. Het ‘normale’ gezinsleven staat op zijn kop. Mensen zijn meer thuis of juist veel afwezig door werk, het rooster m.b.t. stiefkinderen is aangepast, iemand uit de familie is ziek of wellicht overleden. Kortom, het evenwicht is verstoord.
Lees verder →Zeeën van tijd
Toen de wereld 6 weken geleden opeens compleet veranderde en ik mijn cliënt-afspraken voor onbepaalde tijd moest afzeggen, dacht ik echt dat ik heel veel tijd over zou gaan hebben. Tijd voor een supergrote voorjaars-schoonmaak, een online-zangcursus, uitslapen tot 10 uur, het lezen van al die leuke boeken, eindeloze Netflix-avondjes, het maken van uitgebreide maaltijden. En zo kon ik nog veel meer verzinnen.
De realiteit is anders
Plinten, gordijnen en ramen zijn nog steeds vies. De wekker gaat gewoon om 7.35 uur. Er ligt nog steeds een stapel boeken te wachten om gelezen te worden. De tv is alsmaar in gebruik door man en dochter. Met mijn zangles loop ik 3 lessen achter. En mijn experimenten met nieuwe recepten worden meestal niet gewaardeerd.
Lees verder →Wat je kind nu zéker nodig heeft
“Daar kan ik niet aan tippen. Ik zie al die moeders op social media gezellig bezig met zelfverzonnen bewegingsspelletjes, zelfgebakken cakejes, zelfgemaakte paasknutsels en zelfgezongen liedjes.
Het voelt alsof ik tekort schiet. Ik ben niet creatief, zéker niet sportief en helemáál niet muzikaal. En gezellig? Hmm, dat valt de laatste tijd in deze coronaperiode ook behoorlijk tegen”
Geeft niet!
Leg jezelf niets op, ieder doet wat zij wil en kan.
Er zijn nog zoveel andere waardevolle talenten, misschien ben jij daar heel goed in.
Zoals: