Slingers en taart. Die horen er natuurlijk bij.
Als ze hier zou zijn, zouden we de vlaggetjes ophangen en samen een taartje eten.
Maar ze is hier niet. Rosio.
Dochter van mijn man. Halfzus van Alissa (hoewel ze zich allebei niet ‘half’ voelen). En al 23 jaar mijn stiefdochter.
Vandaag is ze jarig, ze wordt 31.
Omdat ze in Cuba woont, kunnen we haar verjaardag niet gezamenlijk vieren.
Dat is pijnlijk en verdrietig.
We halen bij de bakker tóch een lekker taartje om deze dag te vieren en gaan later op de dag (vanwege 6 uur tijdsverschil) videobellen om Rosio te zien, te feliciteren en via het beeldscherm te omhelzen.
Zelfde schuitje
Bij ons is de afstand het probleem, maar veel stiefgezinnen zitten in hetzelfde schuitje,
al is dat dan ‘gewoon in Nederland’.
Een kind is jarig, maar is op dat moment niet in jullie gezin. Je bent zelf jarig maar je kind of stiefkind kan er niet bij zijn. De feestelijke decembermaand is niet voor iedereen feestelijk, net als de schoolmusical of diploma-uitreiking.
Als stiefgezin kun je niet altijd bij elkaar zijn, zéker niet in deze coronatijd.
Of je bent door omstandigheden juist meer dan gebruikelijk bij elkaar.
Dat kan allebei veel stress geven.
Hoe is dat bij jou?
Kun jij je stiefkind óók niet zo vaak zien?
En vind je dat jammer? Of stiekem eigenlijk wel fijn?
Hoe gaat het tussen jouw kinderen en stiefkinderen?
Vinden ze elkaar aardig? Of hebben ze vaak ruzie?
Misschien heb je behoefte aan een luisterend oor, een sparringpartner,
wat tips of inzicht. Ik kan je helpen door bijvoorbeeld:
een persoonlijk live of online gesprek
de gratis e-gids Stief zonder Stress
de workshop ‘Rust en ruimte in het stiefgezin’
de online StiefKLETS
Ik ben laatst geïnterviewd over mijn eigen ervaring als stiefmoeder en hoe ik deze ervaring gebruik in mijn werk als stiefgezinstherapeut.
Lees het krantenartikel en luister naar de twee radio-interviews.
Geef een antwoord