Voel jij verbinding met je stiefkind?
Los zand
Een samengesteld gezin kan heel onoverzichtelijk zijn: wie hoort bij wie, hoort iedereen er bij,
mág of wil iedereen er wel bij horen? Het lijkt alsof alle gezinsleden als los zand aan elkaar zitten. De verbondenheid is ver te zoeken.
Maar…. elk kind heeft behoefte aan verbinding, ook al kun jij dat, door bepaald gedrag van je stiefkind, soms niet geloven.
Afstand of nabijheid?
Je hebt bijvoorbeeld het idee dat je stiefkind jou niet mag. Misschien is dat zo. Maar het kan ook zijn dat hij in de knoop zit met zijn gevoelens en mag hij, vanwege loyaliteit naar zijn moeder, jou niet aardig vinden.
Oorzaak van het gedrag van stiefkind
Anders dan je denkt
Het gedrag van je stiefkind is vaak niet wat je denkt dat het is. Het zou goed kunnen dat er iets anders aan de hand is, dat er een andere emotie speelt.
Bereidheid
Vaak ben je bij je eigen kind wel bereid ‘onder het gedrag’ te kijken om de oorzaak van zijn gedrag en zijn werkelijke behoefte te ontdekken.
Bij je stiefkind is dat meestal een stuk lastiger, je hebt tenslotte niet vanzelfsprekend een liefdevolle band met hem. Misschien ben je daarom niet echt bereid om hem goed te leren kennen en heb je geen zin om daar energie in te steken.
Au, dat raakt – emoties van stiefmoeder
Alles heeft invloed
Al jouw overtuigingen, kwaliteiten, leuke en minder leuke eigenschappen, alles wat je meegekregen en meegenomen hebt vanuit je vroege jeugd heeft invloed op je contacten met anderen. In het bijzonder op je kind, maar ook op je stiefkind.
Als moeder word je geregeld getriggerd door je kind: iets wat hij doet of zegt kan bij jou een directe, heftige emotie geven. Gedrag van het kind dat jou raakt, kun je zien als een spiegel; het is ongetwijfeld iets wat ook bij jou hoort, iets wat jij herkent van ‘vroeger’. Vanwege de bloedband tussen biologische ouder en kind, word je als ouder vooral het meest door je kind geraakt.
Pap, wil je me adopteren?
Ik praat deze keer met stiefvader Adri. Hij krijgt een bijzondere vraag van zijn stiefkind: of hij haar wil adopteren.
Adri, hoe is het allemaal begonnen?
In 1996 ben ik verliefd geworden op een Cubaanse vrouw, die toen in Nederland studeerde.
Het was wederzijds en we hadden een leuke tijd. Esperanza was gescheiden en had 2 kinderen die op dat moment bij hun oma in Cuba woonden.
Toen Esperanza na haar studie terug ging naar Cuba, ben ik meegegaan en heb ik haar kinderen voor het eerst ontmoet. Dochter Georgina was toen nog maar 1 jaar en zoon Juan was 10. Ik heb veel moeite gedaan om in Cuba werk te vinden, maar dat lukte niet. Daarom hebben we besloten om te trouwen en in Nederland verder te gaan.
Een grote verandering…
Ja, toen Esperanza met de kinderen na het afronden van alle Cubaanse formaliteiten in Nederland aankwam, was Georgina inmiddels ruim 2 jaar. Juan ging naar de eerste klas van de middelbare school, de internationale schakelklas.
We zijn met zijn allen in mijn huis gaan wonen, dat was heel leuk. Het was een heel klein huis. Esperanza en ik sliepen op een slaapbank in de woonkamer en de kinderen op een stapelbed in het kleine slaapkamertje. Zo hebben we het eerste jaar doorgebracht.
Het is niet gelukt. Hoe het anders kan.
Nu al gesneuveld
Hoe zit het met die van jou? Bij mij zijn al binnen 2 weken een paar goede voornemens gesneuveld…….
Mijn dagelijkse wandeling overgeslagen omdat het regende.
Ongeduldiger gereageerd dan ik me voorgenomen had.
Toch tot ’s avonds laat tv zitten kijken.
Minder gezond gegeten dan ik had gewild.
De meeste van mijn voornemens staan elk jaar op mijn lijstje.
En ik weet dat ik zélf invloed heb op het wel of niet slagen ervan.
Andere wensen
Ik heb ook nog andere wensen voor 2021-2022-2023…..
Want ik wil heel graag dat:
Lees verder →Mijn nieuwjaarswens voor jou!
Ik wil niet dat je mama vergeet
Het ging gewoon niet meer
Inge heeft een zoon (23) en twee dochters (20 en 17 jaar). Ze is gescheiden van haar eerste man. Daarna had ze tien jaar een relatie met Frits, die een dochter en een zoon heeft van 22 en 19 jaar. Deze relatie is niet zo fijn geëindigd, en zowel Frits als zijn kinderen ziet ze niet meer.
‘Hij is lang in ons leven geweest. De kinderen hadden een goede band met hem, dus het was een grote verandering. Vooral de jongste vond dat het wel erg plotseling gegaan was. Het was een moeilijke beslissing om de relatie te beëindigen, maar het ging gewoon niet meer’.
Weer een vrolijke moeder
Sinds ruim een half jaar heeft Inge een relatie met Jonathan, sinds 8 jaar weduwnaar, vader van twee kinderen, Wesley van 14 en Céline van 12 jaar. Inge’s kinderen vinden het erg leuk dat ze verliefd is; ze zien een moeder die weer vrolijk is en beter in haar vel zit.
‘In het begin was ik van slag en vroeg ik me af of het wel verstandig was. Eigenlijk was ik toe aan een periode van rust. Maar ja, ik werd verliefd. En hij ook. We hebben het langzaam opgebouwd‘.
Lees verder →Geen slingers, wel taart
Slingers en taart. Die horen er natuurlijk bij.
Als ze hier zou zijn, zouden we de vlaggetjes ophangen en samen een taartje eten.
Maar ze is hier niet. Rosio.
Dochter van mijn man. Halfzus van Alissa (hoewel ze zich allebei niet ‘half’ voelen). En al 23 jaar mijn stiefdochter.
Vandaag is ze jarig, ze wordt 31.
Omdat ze in Cuba woont, kunnen we haar verjaardag niet gezamenlijk vieren.
Dat is pijnlijk en verdrietig.
We halen bij de bakker tóch een lekker taartje om deze dag te vieren en gaan later op de dag (vanwege 6 uur tijdsverschil) videobellen om Rosio te zien, te feliciteren en via het beeldscherm te omhelzen.
Zelfde schuitje
Bij ons is de afstand het probleem, maar veel stiefgezinnen zitten in hetzelfde schuitje,
al is dat dan ‘gewoon in Nederland’.
Samenwonen gaat niet van harte
Lisanne: ik voel me buitengesloten
‘Als mijn 2 stiefdochters er zijn, klitten zij en hun vader heel erg samen. Ze kijken films waar ik niks aan vind, eten een zak chips leeg terwijl ik aan het koken ben, doen spelletjes die ik niet ken en delen grapjes en herinneringen van ‘vroeger’ toen zij nog samen een gezin waren. Het lijkt alsof ze me niet nodig hebben. Sterker nog: alsof ze het leuker vinden met zijn drieën. Dat doet pijn, ik voel me buitengesloten’.
Een harmonieus gezin vormen, dat willen de meeste stiefmoeders. Een gezin waar iedereen voelt dat hij erbij hoort, waar voor iedereen ruimte is, waar iedereen met elkaar kan opschieten, waar ieder de rust kan vinden die zij nodig heeft. In de praktijk is het vaak anders dan je had gehoopt.
Wendy: ik kan niet zeggen dat ik hen leuk vind
‘Ik ontloop gezamenlijke activiteiten buitenshuis, want ik schaam me ervoor dat we zo’n koud en kil gezin zijn. Mijn stiefdochter negeert me, zij moet niks van me weten. Ze praat alleen met mij omdat het van haar vader moet. Ik kan trouwens zelf ook niet zeggen dat ik haar en haar broer leuk vind. Samenwonen gaat hier niet van harte’.
Lees verder →Geen straftrauma
| Mijn dochter moest heel lang nadenken voor ze zei: ‘Ik zou het echt niet weten’. Dat was haar antwoord op mijn vraag: ‘Wat kun je je nog herinneren van straf die wij aan jou gegeven hebben?’ Ik was verbaasd (hebben we dan écht nooit straf gegeven?) Maar ook blij ( gelukkig heeft ze geen ‘straf-trauma’ opgelopen!) En het is waar. Ik heb nooit geroepen: ‘Ga maar op het strafstoeltje!’ ‘Voor straf krijg je geen toetje’ ‘Als je je kamer niet opruimt, mag je vriendin niet komen logeren’ ‘Je krijgt 3 dagen huisarrest’ |