Na voetballer, politieagent en vrachtwagenchauffeur is haar zoon van 8 nu helemaal óm: hij wordt later rattenvanger, lekker stoer met enorme laarzen op zoek naar grote ratten!
Kon moeder Odette bij zijn vroegere beroepsidealen nog vertederd lachend meefantaseren, nu is dat een ander verhaal. Verwoed probeert ze haar zoon op andere gedachten te brengen: hoe komt ’ie er bij……ratten, wat een griezels!
Wat zou jouw reactie zijn op het wensberoep van je zoon? Hebben wij eigenlijk niet allemaal dezelfde verwachting en gedachte als Odette?
Zolang ons kind het pad gaat dat wij zelf uitgestippeld hebben of waar we ons prima in kunnen vinden, dan is het geen kunst om onze koter te accepteren zoals hij is.
Maar…..als onze zoon rattenvanger wil worden, of onze dochter putjesschepper? En als híj met poppen wil spelen en graag een jurk aan wil, en zíj nooit met andere kinderen wil afspreken?
Proberen we dan niet onze dochter of zoon te overtuigen van onze eigen ideeën en wensen? Zouden we diep in ons hart niet willen dat hij/zij die richting opgaat, die wij het liefste zien?
En, laten we ons geen illusies maken: kinderen voelen dat, hoe klein ze nog zijn. Ze voelen het als ze geen ruimte krijgen om te doen wat bij hen past.
Ze voelen het ook als ze wél de mogelijkheid krijgen om hun eigen pad te gaan, als ze volledig geaccepteerd worden, en als er onvoorwaardelijk (ondanks die ratten) van hen gehouden wordt. En dán hebben ze een stevige basis, waardoor ze in vrijheid, vanuit hun hart, zélf kunnen kiezen wat hun weg is, wat hen blij maakt, wat hen laat bloeien.
Als ouders is dát het allermooiste cadeau dat we onze kinderen kunnen geven!
Herken jij dit? Hoe is het met de verwachtingen die jij naar je kind hebt? Vind jij het net als Odette ook lastig om je kind zijn eigen pad te laten kiezen?
Een keer sparren over jouw ervaring? Gratis telefonisch inspiratiegesprek
Geef een antwoord