Laat maar huilen!

Een ‘pittige tante met een eigen willetje’, dat werd over onze net geboren dochter gezegd. Wat dat betekende kon ik toen nog niet vermoeden. Ze huilde wel veel.

Alles gecheckt
Huilen, krijsen, schreeuwen, urenlang.
Het moeilijkste voor ouders met een pasgeboren baby: wat is er aan de hand als je kind huilt?
Honger? Check.
Vieze luier? Check.
Te warm? Check.
Te koud? Check.
Alles gecheckt, en nu?

Úren hebben we haar gesust, rondlopend en haar dragend in de draagdoek. Úren hebben we haar gewiegd, terwijl ze in haar hangmatje in de box lag. Ze werd er heerlijk doezelig van, maar zo gauw het wiegen, sussen, troosten stopte, werd ze wakker en begon het huilen opnieuw.

Het advies van de omgeving en het consultatiebureau om haar gewoon te laten liggen en te laten huilen, probeerden we een tijdje, maar daar werden we niet blij van.

Zo modderden we door, tot het moment dat ik een boek van Aletha Solther vond met een (voor mij in die tijd) totaal nieuwe manier om met het huilen van baby’s om te gaan.

Emoties
Normaal gesproken komen emoties op en ebben vanzelf weer weg, net als de golven van de zee. Dat duurt een bepaalde tijd, een aantal minuten of iets langer. Als je de emotie durft te voelen door letterlijk stil te staan en rustig adem te halen, merk je dat hij vanzelf voorbij gaat.

Maar als je weerstand biedt en de emotie onderdrukt, blijft die in je lijf. Al die ongeuite emoties stapelen zich op en zetten zich vast in je lichaam.  Op een later moment komen ze er zeker uit, en dan waarschijnlijk een stuk explosiever.

Onbewust signaal
Emoties als boosheid, angst, verdriet moeten, volgens Aletha Solther, niet weggestopt worden, maar gevoeld en erkend. Dus wat wij uit liefde en onkunde deden: het wiegen, sussen (‘Stil maar, huil maar niet’) en afleiden (‘Kijk eens wat een lief beertje’), was eigenlijk het ‘wegdrukken’ van de emotie. Zo gaven wij onbewust het signaal dat we wilden dat de emotie zou verdwijnen. Dat hij er eigenlijk niet mocht zijn.

Tóch laten huilen!
Dus we moesten haar tóch laten huilen? Ja, maar haar wel laten voelen dat we bij haar waren, letterlijk, fysiek.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Vanaf die tijd als dochter huilde (en check, check, check, check, alle fysieke ongemakken uitgesloten waren), dan hield ik haar stevig vast. Ik liet haar huilen zonder dat ik suste, waardoor ik liet merken dat haar emotie oké was. Na een korte tijd hartverscheurend huilen in mijn armen, voelde ik haar ontspannen en was de emotie voorbij.

Zo hebben we dat jaren gedaan. Toen ze een boos, opstandig peutertje was, hield ik haar stevig vast ook al probeerde ze zich uit mijn armen te wringen. Na een kwartiertje was ze volledig ontspannen en blij.

En later vroeg ze vaak uit zichzelf: ‘Mama, ik ben boos, wil je me  vasthouden?’

Hoe anders voelt een kind zich dat op het strafbankje gezet wordt om ‘af te koelen’ en dat pas op mag staan als het weer ‘normaal’ kan doen. Wat doorgaans betekent dat het die emotie niet meer toont. Die er natuurlijk nog wél zit! Het kind wordt afgezonderd en wordt alleen gelaten met zijn emotie. Wat een eenzaamheid.

En jouw kind?
Mag jouw kind boos zijn? Of hoort hij dat zijn gedrag niet getolereerd wordt? Mag hij verdrietig zijn als hij ruzie heeft met zijn vriendje? Of zeg je dan: ‘niet huilen, je bent toch een grote jongen’? Of hoort hij ‘Ga maar slapen, niks aan de hand’ als hij bang is voor een eng beest onder zijn bed?

Meer weten, meer leren?
Plan hier een gratis telefonisch inspiratiegesprek