Jij mag kiezen!
Laatst hoorde ik een moeder tegen haar dochter van een jaar of 10 zeggen, terwijl ze een terras opliepen: ‘Waar zullen we gaan zitten? Jij mag kiezen’. Het meisje wees naar een klein tafeltje. Moeder:’ Nee daar niet, die tafel is zo klein’.’ Dan de tafel bij de boom!’, zei het meisje. Moeder aarzelde en zei resoluut: ’Nee, laten we maar binnen gaan zitten, daar is het warmer’.
Ik was die moeder niet, maar ik had het kunnen zijn……
Vorige week ving ik een flard op van een gesprek van een moeder met haar peuterzoontje:
‘Kijk eens wat een lieve hond! Daar hoef je toch niet bang voor te zijn? Je bent zo’n grote jongen, je durft hem toch zeker wel te aaien?’
Ik was die moeder niet, maar ik had het kunnen zijn……
Gisteren was ik er getuige van dat een jongen van 7 jaar straf kreeg van zijn vader: ‘Je hebt niet naar me geluisterd, je bent niet gehoorzaam geweest, daarom mag je niet naar de voetbaltraining’. ‘Maar papa, dat is niet eerlijk, want…….’. ‘Nee, geen discussie, punt uit!’
Ik was die vader niet, maar ik had het kunnen zijn……
Ja, ik had het kunnen zijn. Want ik denk ook weleens (best vaak eigenlijk) dat ik het beter weet.
En ik probeer mijn kind ook weleens iets te laten doen wat ze eigenlijk niet durft.
En ik betrap me er ook regelmatig op, dat ik met mijn gedachten ergens anders ben, en dan een reactie geef terwijl ik niet precies weet wat er aan de hand is.
Op zo’n moment voelt mijn kind zich niet gezien, gehoord en begrepen. En vanuit dat gevoel kan ze bepaald gedrag vertonen: ze gaat schreeuwen, huilen of zich terugtrekken. Dat noem je in de regel ‘lastig’ of ‘vervelend’ gedrag. Maar wat is de werkelijke oorzaak van haar gedrag? Welke rol speel ik daarin?
Weet jij het ook weleens beter?
Kun jij zien wat de werkelijke oorzaak is van het gedrag van je kind?
Wil je dat ik een keer met je meekijk en -denk?
Maak een afspraak voor een gratis telefonisch inspiratiegesprek.
Geef een antwoord