Dansvoorstelling
Ik weet het….het leidt af, het kost tijd en ook vaak energie. Maar soms is facebook leuk en herkenbaar. Zoals deze keer. Ik werd geraakt door een video van een dansvoorstelling van drie meisjes van een jaar of acht, alle drie gekleed in een roze jurkje. (Lees eerst verder en bekijk straks de video hieronder).
Alle aandacht
Ze dansten op een podium voor een enthousiast publiek met vooral familie en vrienden. Het middelste meisje stal overduidelijk de show. Ze was grappig, beweeglijk en extravert, en alle aandacht ging naar haar. Haar vriendinnetjes aan de linker- en rechterkant fungeerden als haar assistentes. Het publiek schaterde het uit en aan het eind van de voorstelling kregen ze een daverend applaus. Een grappige video.
Een bekend gevoel
Er bekroop mij een bekend gevoel.
Ik voelde me verwant met de twee introverte meisjes. Logisch. Hoewel ik mezelf stevig kan neerzetten, ben ik zeker niet iemand die op de voorgrond treedt en de show steelt. Nooit geweest ook. Als kind was ik verlegen, introvert en ‘verstopte’ ik me regelmatig achter mijn lange haren. Wat niet wil zeggen dat ik geen aandacht wilde. Juist wel. Echter niet zo expliciet.
Stil en sip
Wat in mijn geheugen gegrift staat is een etentje met zus, zwager, nichtje van 5 en neefje van 2. Terwijl mijn neefje als ‘clown van het gezin’ met zijn grappige gedrag de lachers op zijn hand had, zat mijn nichtje stilletjes en sip in het rond te kijken. Ik zag en ik voelde het. Zonder iets te zeggen pakte ik haar hand en gaf er een kneepje in. Ze bleef mijn hand stevig vasthouden.
Herkenning
Haar gevoel van buitengesloten zijn, haar behoefte aan aandacht raakte mij. En niet zomaar. Nee, omdat ik het herkende. Hetzelfde gevoel had ik als kind ook (en heb ik nog steeds regelmatig). En mijn nichtje voelde dat ik dat bij haar opmerkte. Dat gaf een enorme verbondenheid. En nog steeds, meer dan 20 jaar later.
Mijn spiegel
Mijn nichtje was mijn spiegel. En die dansvoorstelling raakte mij ook weer. De twee introverte ‘assistentes’ zijn mijn spiegel omdat ik me in hen herken. Ik sta niet op de voorgrond en ik ben net als zij een beetje voorzichtig, ook in het vragen om erkenning. Het extraverte meisje daarentegen spiegelt mijn wens om spontaan uit de band te springen. Om te laten zien wie ik ben, zonder me iets aan te trekken van de omgeving. Om gewoon te zorgen dat ik gezien en gehoord word.
Tot zover gaat het over mezelf.
De taak van kinderen?
Maar….als ik moeder (of vader) ben en nog steeds hunker naar bevestiging en aandacht? Zijn mijn kinderen dan degenen die mij dat moeten geven? Mag ik dat van mijn kinderen verwachten?
Nee, kinderen zijn niet de personen die een behoefte van jou hoeven te vervullen. Als ze voelen dat dat wél van hen verwacht wordt, kunnen zij daar last van krijgen, met bijbehorende gedragsproblemen.
Helderheid in je situatie
Herken je hiervan iets bij jezelf of bij je kind? En wil je, samen met mij, helderheid in jouw situatie? Wil je jezelf ontdoen van oude gedachten en gevoelens én je kind bevrijden van een last die niet van hem is?
Opvoedopstelling
D.m.v. een Opvoedopstelling kun je jezelf en je kind helpen om vrij te zijn van lasten die niet van jullie zijn.
Spiegelkind
Wie is jouw spiegel? Lijk jij op hem/haar? Of zou je wel wat meer willen hebben van zijn/haar eigenschappen?
Ik geef regelmatig workshops ‘Spiegelkind’ waarin je kan ontdekken hoe het zit met die spiegel die jou voorgehouden wordt.
Kijk voor informatie en data op www.praktijktrotsemoeders.nl/workshop-spiegelkind
Geef een antwoord