Als je zó kijkt maak ik geen foto!
‘Ik ga een foto van je maken. Even kijken naar mama. En lachen hè. Toe nou, doe eens even gezellig. Nee, dat is geen lachen. Als je zó kijkt dan maak ik geen foto hoor!’

En wat doet je kind? Grote kans dat hij toch gaat lachen. Niet omdat hij zo blij is, maar omdat hij aan jouw verwachting wil voldoen. Hij wil jou blij maken. Want diep in zijn hart is hij bang dat je teleurgesteld zal zijn. En zijn grootste angst is dat je dan niet meer van hem houdt.

Soms ook gooit een kind zijn kont tegen de kribbe en vertikt het om te lachen. Hij is namelijk helemaal niet vrolijk, dus waarom zou hij moeten lachen? Dan maar geen foto.

Mijn eigen foto’s
Ik was nieuwsgierig naar foto’s die ik zelf gemaakt had van mijn dochter.Lees verder →

Doodmoe en chagrijnig kom ik thuis. Ik doe de deur open en denk grimmig: ‘Als er nu iemand iets bepaalds zegt, dan ga ik gillen!’

Die ‘iemand’ is in dit geval man of dochter. En dat ‘bepaalds’ zou kunnen zijn:

‘Mam, je zou toch mijn sportkleren wassen!
En heb je geen cola en chips gekocht?’

of:
‘Goh, wat ben je laat zeg!
Het is toch jouw beurt om te koken?!’

Ik zet me schrap voor de confrontatie. Ze zullen het weten!  Ik ga gillen, met iets gooien of de deur dicht smijten.

Lees verder →

Laatst hoorde ik een moeder tegen haar dochter van een jaar of 10 zeggen, terwijl ze een terras opliepen: ‘Waar zullen we gaan zitten? Jij mag kiezen’. Het meisje wees naar een klein tafeltje. Moeder:’ Nee daar niet, die tafel is zo klein’.’ Dan de tafel bij de boom!’, zei het meisje.  Moeder aarzelde en zei resoluut: ’Nee, laten we maar binnen gaan zitten, daar is het warmer’.
Ik was die moeder niet, maar ik had het kunnen zijn……

Vorige week ving ik een flard op van een gesprek van een moeder met Lees verder →

Kinderen die klagen dat het regent,
kinderen die zeuren dat het te warm is,
kinderen die teveel energie hebben,
kinderen die alleen maar ‘hangen’,

kinderen die ruzie maken,
kinderen die de kat plagen,
kinderen die niet willen slapen, Lees verder →

Flinke tegenwind. En dat bijna een uur lang. Geen wonder dat ik hijgend mijn fiets in het fietsenrek zet. En als ik geen tegenwind heb, dan heb ik wel haast. Dus eigenlijk kom ik altijd hijgend of moe bij het verpleeghuis aan, waar ik elke twee weken een bezoek breng aan Mevrouw.

Mevrouw is dement. Zij zit in een rolstoel, ze praat niet meer en het is maar de vraag of ze me herkent. Toch leert ze mij onbewust de meest wijze lessen van het leven. Lees verder →

Op familiebezoek
Voor het eerst met z’n drieën naar Cuba, naar de (schoon-)familie!
Natuurlijk is iedereen blij om Man en mij weer te zien. Maar vooral wordt verlangend uitgekeken naar onze bijna 2-jarige dochter. Hoe ziet ze eruit? Zo donker als haar vader, of lijkt ze meer op haar moeder? Begrijpt ze al een beetje Spaans? Heeft ze het Cubaanse temperament ? Houdt ze van dansen?

Héél veel kusjes…..
De kleine meid wordt overladen met kusjes en omhelzingen van haar stiefzus, van oma, opa, ooms, tantes, neefjes en nichtjes, nog meer neven en nichten. Wat een grote familie! Al na twee dagen heeft ze meer dan genoeg van dat Cubaanse gezoen en zet ze het op een brullen als er iemand naar haar toekomt.

Lees verder →

Hoe dóet ze dat?
Vol verbazing en bewondering kijk ik naar haar en haar gezin. Het ziet er allemaal zéér gemoedelijk uit. Af en toe een kleine strubbeling, maar die verdwijnt vanzelf, zonder dat zij zich er mee bemoeit. Als de kleintjes zich verdringen in de strijd om moeders aandacht, weet zij hen allemaal tevreden te houden. Ze geeft haar kinderen de ruimte die ze nodig hebben. En als er eens eentje de benen neemt, zorgt zij er zonder mopperen voor dat ‘ie weer in de buurt blijft.

Is zij nu een zogenaamde SUPERmoeder?Lees verder →

Zonder twijfel houden de meeste ouders zielsveel van hun kind. Ze gaan er van uit dat hun kind wéét dat dat zo is: ze doen immers al het mogelijke voor hem!
Toch zijn veel kinderen er niet zeker van dat hun ouders echt van hen houden. Ze vragen zich af: ‘Waarom is mama dan zo vaak boos op mij?’ of ‘Waarom leest papa dan nooit een verhaaltje voor me?’ of ‘Waarom krijg ik dan mijn lievelingscomputerspelletje niet?’

Hoe kan het dat deze kinderen niet overtuigd zijn van de oprechte liefde van hun ouders?
Misschien is dat omdat hun ouders niet de eerste liefdestaal van hun kind spreken. Er zijn 5 liefdestalen en het is belangrijk om te ontdekken welke de specifieke taal van je kind is.    Lees verder →