Moedermelk vol tranen
Daar zit ze. Joke, 58 jaar, moeder van drie volwassen zoons. Een beetje in elkaar gedoken op de stoel, waardoor ze nóg kleiner lijkt. Schoorvoetend vertelt ze dat ze moeite heeft met het maken van contact. Ze heeft weinig zelfvertrouwen en voelt zich minderwaardig aan anderen, ook in het contact met haar zoons. Ze heeft er dagelijks veel last van.
Spannend
De week hiervoor heeft ze aangegeven dat ze door middel van een individuele familieopstelling wil onderzoeken waar dit vandaan komt. Super spannend vindt ze het, maar ze wil nu eindelijk duidelijkheid.
Verschillende leeftijdsfases
Ik vraag haar om intuïtief een vloertegel voor zichzelf te pakken en in de ruimte te leggen. Vervolgens doe ik de suggestie om in een halve cirkel vóór zich, stuk voor stuk vloertegels voor haar verschillende leetijdsfases neer te leggen. Dus: haar tijd in de baarmoeder van haar moeder, haar babytijd, zichzelf als kleuter, zichzelf als schoolkind, puber, jongvolwassene en als oudere volwassene.
Lees verder →Team wij en team zij
Britt is 27 jaar en ze wil graag vertellen over haar ervaring als stiefdochter.
Ik weet dat je vader heel jong overleden is. Kun je iets vertellen over die periode?
Britt: ‘Ik was 3 jaar toen mijn vader overleed. Het gebeurde heel plotseling, het kwam door een auto-ongeluk. Mijn moeder was net twee weken eerder bevallen van mijn zusje Carlijn.’
Goh, wat heftig zeg, voor jullie allemaal!
Britt knikt. ‘Ja, Ik weet er natuurlijk bijna niks meer van, maar het heeft veel meer impact gehad dan ik in eerste instantie dacht. Ik voelde me al jong verantwoordelijk voor mijn moeder. Ik wilde haar bijvoorbeeld niet alleen beneden tv laten kijken terwijl ik dan boven zat. Of als ze vroeg of ik mee ging ergens naartoe dan zei ik nooit nee. Omdat ik het leuk vond om dingen met mama te doen, maar ook omdat ik mij rot zou voelen als ze alleen zou moeten gaan.’
Lees verder →
Grr….boos! Machteloos. Verdrietig.
- Je ziet er als een berg tegenop als je stiefkinderen komen. Je voelt je een vreemde in je eigen huis en bent stiekem opgelucht als ze weer weggaan. En daar schaam je je dan weer voor.
- Je slooft je uit voor je stiefkinderen, maar die lijken dat niet te merken. Je snakt naar een beetje waardering voor alles wat je voor hen doet. Je bent gekwetst en het maakt je boos.
- Je voelt je schuldig ten opzichte van je eigen kinderen. Die hebben het al moeilijk door de scheiding en moeten jou nu ook nog delen met een man en kinderen waar ze niet om gevraagd hebben. Dat doet je verdriet.
Dit vergroot de kans om wél bij elkaar te blijven
Als ik dit artikel lees, lijkt het alsof het ouderschapsplan en praktische zaken zoals alimentatie, woonplaats etc. de bepalende factor zijn voor het uit elkaar vallen van het samengestelde gezin. Hoewel die zeker heel belangrijk zijn, is naar mijn mening iets anders het állerbelangrijkst.
Communicatie.
Slechte communicatie maakt een hoop kapot. Wat volgens mij de essentie is: waaróm is de communicatie slecht? Waarom luistert de een niet naar de ander, waarom sluit iemand zich af en gaat een ander er vól in? Waar komt de boosheid, het verdriet, de onzekerheid, de machteloosheid vandaan?
Emotie en houding hebben niet altijd met de situatie nú te maken. Sterker nog, meestal komen die voort uit de jeugd, uit wat er gebeurd of juist gemist is in het familiesysteem. Als dáár meer aandacht aan besteed wordt (bijvoorbeeld m.b.v. een familieopstelling) kan iemand onderscheiden wat van hem/haar is en wat van de (ex-)partner.
Dan zou de communicatie met de ex-partner over ouderschapsplan, alimentatie of woonplaats wellicht beter verlopen.
Hetzelfde geldt voor het samengestelde gezin: ook daar kunnen beide partners dan hun eigen emoties en gedrag beter begrijpen (en die van hun partner), waardoor er een grotere kans is dat het samengestelde gezin bij elkaar blijft i.p.v. uit elkaar valt.
Meer weten, leren en ervaren?
Kom naar de workshop ‘In elke familie is weleens wat’ of ‘Rust in het samengesteld gezin’.
De data vind je hier.
De invloed van een gebeurtenis uit het familiesysteem op ons leven nú
Kort geleden was ik bij een bijeenkomst van ‘Broederziel’ een organisatie voor en door mensen die een broer of zus verloren zijn. Ik hoorde ontroerende verhalen over geliefde zussen en broers (groot en klein) die er nu niet meer zijn.
Het leek mijn verhaal
Zelf werd ik geraakt door het verhaal van iemand wiens broertje overleden was, heel kort na de geboorte. Het had mijn verhaal kunnen zijn: mijn oudste broertje is ook binnen een dag na de geboorte overleden.
Ik voel me rijk
Ze is er hoor!
Lang verwacht en nu eindelijk gekomen uit Cuba.
De komende 1,5 maand zal stiefdochter Rosio, samen met haar kersverse echtgenoot, bij ons wonen.
En ook al is ze ruim volwassen, ik voel me weer hélemaal stiefmoeder.
Want:
Iemand in huis, die niet vanzelfsprekend ‘eigen’ is.
De valkuil van ‘leuke activiteiten verzinnen’.
Serviesgoed dat op een andere plek staat.
Lampen die de hele nacht branden.
Mijn vaste plekje op de bank dat altijd in gebruik is.
Lees verder →
Trouwen? Ik ken je niet!
Stom programma
Trouwen met iemand die je niet kent, da’s echt idioot. Maar na één keer kijken (per ongeluk, echt waar), was ik benieuwd hoe het zou aflopen met die echtparen van ‘Married at First Sight’. Na de huwelijksdag, de huwelijksreis en een paar dagen samenwonen mochten ze beslissen of ze getrouwd wilden blijven of wilden scheiden. Een paar stellen waren heel blij met elkaar, maar de meesten wilden scheiden.
Fascinerend proces
Ik vind het fascinerend. Hoe komt het dat Jan zich terugtrekt als een oester, als hij van Birgit te horen krijgt dat zij geen emotionele klik voelt? Waarom is Kim teleurgesteld, omdat ze vindt dat Antoine te weinig initiatief heeft getoond? En wat doet Astrid, die verdrietig is omdat Sander geen moeite voor haar doet? Ze overstemt haar verdriet met een schaterlach.
Lees verder →De dag dat ik stiefmoeder werd
Bruiloft op Cuba
Al dansend kwam ik hem tegen. Een knappe, lieve Cubaan, die op dat moment in Nederland studeerde. We waren stapelverliefd op elkaar. Toen zijn studie afgerond was, moest hij weer terug naar Cuba. Na korte tijd ben ik hem achterna gereisd en trouwden we, helemaal op zijn Cubaans: op teenslippers, in een rammelende auto, en met een feestmaaltijd van rijst, bonen, het geslachte huisvarkentje en veel rum.
Opeens stiefmoeder
De dochter van Emilio, Rosio van 7 jaar, was gezellig de hele tijd bij ons. Emilio was al enige tijd gescheiden van haar moeder. Op dat moment was ik me helemaal niet bewust van het feit dat ik op dat moment stiefmoeder werd. Zo voelde het helemaal niet. Maar ik wist ook niet hoe dat zou móeten voelen en wat ‘stiefmoeder zijn’ zou inhouden.
Twee geboortes in één week
Een mooie dag, 9 maart
Twee powervrouwen.
Op 9 maart om 15.15 uur.
Precies 23 jaar geleden.
Ikzelf en dat kleine meisje Alissa.
We hebben het samen gedaan.
Op het geboortekaartje: ‘Een nieuwe lente, een nieuw begin’.
Nog steeds dankbaar en blij.
Nóg een geboorte deze week.
Terug uit Cuba
Hij is net terug uit Cuba. Het was al een paar jaar geleden dat Emilio daar was, maar nu kon hij eindelijk zijn familie weer opzoeken. Een fijn weerzien met zijn oude, zieke vader, zijn zus en broer met hun gezinnen, en natuurlijk zijn dochter Rosio.
Wat hadden ze elkaar gemist, allemaal aan de andere kant van de wereld met een enorme oceaan tussen hen in. Regelmatig hebben ze contact via telefoon, whatsapp of videobellen, maar er gaat niets boven lijfelijk contact, urenlang bij elkaar zitten, kletsen en een glaasje rum drinken.
En ook al vond Emilio het na 4 weken weer fijn om naar mij en onze dochter Alissa terug te gaan, het afscheid in Cuba viel hem zwaar.