Mijn eigen vlees en bloed

 

Gek hė? Ik heb het nooit gezien. Dat mijn dochter een tint donkerder was dan de meeste kinderen in haar omgeving.

 Hoe zou ze er uit zien?

Toen ik zwanger was, was ik heel nieuwsgierig hoe ons kind eruit zou zien. En mét mij al onze vrienden en familie. Zeker als papa best donker is met zwart haar en bruine ogen, en mama best licht met groene ogen en rode wangen.

En toen dochter er eenmaal was, zagen we meteen dat ze het allermooiste kindje was van de héle wereld. Vanaf dat moment was ze niet licht of donker of iets er tussenin, ze was gewoon Alissa. Niks meer en niks minder.

Waar komt ze vandaan?

Dus als ik met haar in de draagzak of buggy liep, en mensen eerst naar haar keken en dan naar mij, had ik nooit in de gaten waarom. Pas als iemand vroeg: ‘Waar komt ze vandaan, is ze geadopteerd?’, snapte ik het. Een vraag uit nieuwsgierigheid of oprechte interesse. En vervolgens was er verbazing, verrassing of een ongemakkelijk gevoel, als ik antwoordde: ‘Ze is helemaal mijn eigen vlees en bloed’.

Anders was het als we met zijn drieën waren: donkere man, lichte vrouw en een baby met een mooi kleurtje. Natuurlijk, meteen duidelijk dat ze het resultaat was van ons tweeën.

Anders

Toen ze een jaar of drie was, vroeg Alissa: ‘Waarom ben ik anders dan jij? Waarom heb ik een andere kleur?’ Dan antwoordde ik dat zij prachtig was, dat ze een mooie mix was van haar vader en mij en dat ik juist zo graag lekker bruin zou willen zijn, zonder dat ik in de zon hoef te zitten. En we lieten haar foto’s zien van haar lieve zus in Cuba, op wie ze veel lijkt.

Vanaf het moment dat ze op de basisschool zat, begon ze zich bewust te worden dat ze er anders uitzag dan haar klasgenootjes. Van pesten was geen sprake, maar ze wilde graag hetzelfde zijn als de andere kinderen. Dus met blonde steile haren en blauwe of groene ogen. Terwijl iedereen juist met haar wilde ruilen vanwege haar prachtige donkere krullen en bruine ogen.
Later was een stijltang haar favoriete apparaat om haar haar zo steil mogelijk te maken.

Leuk en mooi

Ik was op dat moment (en ben dat nog steeds!) zo trots op mijn dochter en zo blij met haar, dat ik haar er steeds van probeerde te overtuigen dat ze prima, leuk en mooi was zoals ze was.

En ikzelf?

Later vroeg ik me af of ik mezélf eigenlijk wel accepteerde zoals ik was.
Hoe ik eruitzag (een paar kilo minder zou heel fijn zijn).
Hoe ik in gezelschap van anderen was (iets assertiever zou best leuk zijn).
En in mijn werk (weet ik wel dat ik minstens zo goed ben als mijn collega’s?).

En ik vroeg me af of ik misschien al vanaf haar geboorte mijn onzekerheid onbewust op haar geprojecteerd had. Had zij die misschien zelfs van mij overgenomen?

Steeds weer in de spiegel kijken

Niks om mij schuldig over te voelen; dat lost niks op. Maar wel fijn als ik me bewust ben van de spiegel die zij mij onbewust voorhield. En nog steeds voorhoudt. Zodat ik ervan kan leren, elk moment weer. Want dat spiegelen gaat een leven lang door.

En jij?

Hoe ga jij om met een kind dat zich anders voelt dan anderen? Een kind dat een andere huidskleur heeft, dikker, dunner, groter of kleiner is? Dat een lichamelijke handicap heeft? Of een kind dat druk is, eigenwijs of liever alleen wil zijn?
Zou je weleens willen weten wat je kind jou spiegelt met zijn onzekerheid? Of met ander gedrag waar jij je zorgen over maakt?

Een telefonisch inspiratiegesprek is gratis en geeft inzicht.

Een workshop is inspirerend.