| Mijn dochter moest heel lang nadenken voor ze zei: ‘Ik zou het echt niet weten’. Dat was haar antwoord op mijn vraag: ‘Wat kun je je nog herinneren van straf die wij aan jou gegeven hebben?’ Ik was verbaasd (hebben we dan écht nooit straf gegeven?) Maar ook blij ( gelukkig heeft ze geen ‘straf-trauma’ opgelopen!) En het is waar. Ik heb nooit geroepen: ‘Ga maar op het strafstoeltje!’ ‘Voor straf krijg je geen toetje’ ‘Als je je kamer niet opruimt, mag je vriendin niet komen logeren’ ‘Je krijgt 3 dagen huisarrest’ |
| Een beloning in het vooruitzicht stellen, dat deed ik wel. ‘Als je je speelgoed opruimt, gaan we een ijsje halen’ ‘Als je huiswerk helemaal af is, mag je zaterdag naar dat feestje’ En dat hielp vaak. Logisch, ze kreeg er iets voor terug. Maar de volgende dag was het wéér een speelgoed-puinhoop en schoof ze haar huiswerk wéér mijlenver voor zich uit. Eigenlijk is belonen net als straffen een manier om iets van je kind gedaan te krijgen, terwijl het vaak geen blijvende verandering oplevert vanuit haarzélf. Oké. Maar hoe moet je dán reageren op lastig, vervelend of ontoelaatbaar gedrag van je (stief-)kind? Dat is een van de moeilijkste dingen voor ouders. Vooral omdat je onherroepelijk jezelf tegen komt. Je wordt bozer dan je zou willen. Je wordt verdrietig terwijl je niet weet waarom. Je voelt je machteloos, omdat je geen idee hebt hoe je het moet oplossen. Terwijl je het zo graag anders zou willen: een ontspannen contact met je kind, verbinding voelen, plezier hebben. Een beetje hulp is dan best welkom. Maak een afspraak voor een live of online gesprek. Of kijk in de agenda voor interessante workshops. |
Geef een reactie