Familieopstelling en (stief-)gezinstherapie
Kinderen die niks lusten.
Kinderen die knoeien.
Kinderen die zeuren.
Kinderen die door elkaar praten (of schreeuwen).
Kinderen die ruzie maken.
Kinderen die elkaar onder de tafel schoppen.
Kinderen die het niet eerlijk vinden dat…..
Pfff, herken je het? Er is altijd wat aan tafel!
En dan hebben we het nog niet eens over jouzelf en je partner.
Moederdag. Ook al hecht ik niet veel waarde aan die speciale dag, het is wel zo’n moment dat ik eens extra nadenk over mijn ‘moederzijn’.
Vier jaar geleden vroeg ik mijn dochter wat ze van mij als moeder vond en welk cijfer ze mij gaf op een schaal van 0 tot 10. Zij was tenslotte een expert, zij had elke dag met mij te maken.
Ook dit jaar was ik benieuwd hoe ze over mij dacht. Zou er iets veranderd zijn? Dus tijd voor weer een interview. Tussen alle bedrijven door en tijdens de lunch met volle mond, want een nét 21-jarige heeft het razend druk met school, stage, vriend, vriendinnen, sport en netflixen.
Ze studeert Toegepaste Psychologie, en is dus wel gewend om situaties te analyseren en eerlijke feedback te geven. Dat heb ik geweten.
Je kent het wel: zo’n speeltje voor baby’s boven de wieg, een mobiel. Als de baby er aan trekt of tegenaan slaat, beweegt het hele mobiel. Soms raken zelfs de touwtjes volkomen in de war.
Zo is het ook in een gezin. Als alles in harmonie is, voelt het rustig, ontspannen en prettig. Maar als er ergens een heftige beweging is, heeft dat invloed op het hele gezin. Dan ontstaat er spanning en onrust.
Heel herkenbaar in deze coronatijd. Het ‘normale’ gezinsleven staat op zijn kop. Mensen zijn meer thuis of juist veel afwezig door werk, het rooster m.b.t. stiefkinderen is aangepast, iemand uit de familie is ziek of wellicht overleden. Kortom, het evenwicht is verstoord.
Lees verder →Toen de wereld 6 weken geleden opeens compleet veranderde en ik mijn cliënt-afspraken voor onbepaalde tijd moest afzeggen, dacht ik echt dat ik heel veel tijd over zou gaan hebben. Tijd voor een supergrote voorjaars-schoonmaak, een online-zangcursus, uitslapen tot 10 uur, het lezen van al die leuke boeken, eindeloze Netflix-avondjes, het maken van uitgebreide maaltijden. En zo kon ik nog veel meer verzinnen.
Plinten, gordijnen en ramen zijn nog steeds vies. De wekker gaat gewoon om 7.35 uur. Er ligt nog steeds een stapel boeken te wachten om gelezen te worden. De tv is alsmaar in gebruik door man en dochter. Met mijn zangles loop ik 3 lessen achter. En mijn experimenten met nieuwe recepten worden meestal niet gewaardeerd.
Lees verder →“Daar kan ik niet aan tippen. Ik zie al die moeders op social media gezellig bezig met zelfverzonnen bewegingsspelletjes, zelfgebakken cakejes, zelfgemaakte paasknutsels en zelfgezongen liedjes.
Het voelt alsof ik tekort schiet. Ik ben niet creatief, zéker niet sportief en helemáál niet muzikaal. En gezellig? Hmm, dat valt de laatste tijd in deze coronaperiode ook behoorlijk tegen”
Geeft niet!
Leg jezelf niets op, ieder doet wat zij wil en kan.
Er zijn nog zoveel andere waardevolle talenten, misschien ben jij daar heel goed in.
Zoals:
Niets is meer vanzelfsprekend in deze corona-tijd. Bizar, onwerkelijk, onzeker, ongelofelijk….woorden die je iedere dag hoort.
Deze situatie heeft een enorme invloed op alles en iedereen.
KInderen
Voor kinderen is hun dagelijkse ritme ineens anders. Kleine kindjes voelen de spanning die er om hen heen is. Wat grotere kinderen missen school en hun vriendjes. Ze moeten nu in hun eentje spelen of huiswerk maken. Middelbare scholieren en studenten zitten in onzekerheid over schoolexamens en over een eventuele studievertraging.
En jij?
Werk je thuis, zo goed als het kan? Of wordt er misschien een extra groot beroep op je gedaan in de zorg of andere sectoren? Wellicht zit je nu helemaal zonder werk en maak je je grote zorgen over de financiële consequenties.
Compleet anders
In ieder geval is je thuissituatie compleet anders. Met kinderen en wellicht ook partner thuis. Een ander dagritme waar je erg aan moet wennen. Iedereen heeft ruimte nodig. Het lijkt vakantie, maar dat is het niet. Je wilt het leuk hebben met elkaar, maar irritaties en ruzie liggen op de loer.
Veel stiefmoeders willen zichzelf absoluut géén stiefmoeder noemen. Om verschillende redenen.
Wat is er eigenlijk mis met dat woord?
De meest bekende reden: het heeft een nare bijsmaak vanwege de beeldvorming vanuit sprookjes. Een stiefmoeder wordt daarin standaard als boos, akelig, lelijk en gemeen afgeschilderd. Maar…. moeten we dat als waarheid aannemen? Ons leven is (meestal) geen sprookje, het is toch absurd dat we ons dan laten beïnvloeden door sprookjesfiguren?
Salsadansend werd ik verliefd op een lieve knappe Cubaan, die voor een jaar in Delft studeerde. Van het een kwam al snel het ander. Ruim een jaar later zijn we op Cuba getrouwd, geheel in stijl in een oude Amerikaanse auto, waarna een Cubaans feestmaal volgde met het geslachte huisvarkentje en veel mojito.
Emilio kwam in Nederland wonen en begon met het leren van de taal. Dat ging best snel. Omdat ik in die tijd Nt2-docente was, kon ik hem goed met de taal helpen. Bovendien sprak ik Engels (hij een beetje) en hij Spaans (ik een beetje). Geen enkel probleem met onze communicatie dus.
Toch ontdekten we na verloop van tijd dat er steeds misverstanden waren.
Lees verder →Hanna* woont met haar drie dochters van 13, 10 en 8 jaar samen met Gerard, die een zoon van 11 heeft en twee dochters van 9 en 7 jaar.
We praten over:
1. Snel kennismaken
2. Co-ouderschap
3. Stiefmoeder
4. Stiefkinderen irriteren sneller
5. Verschil in opvoeden
6. De kinderen missen elkaar
7. Feestdagen
8. Het leukste van het stiefgezin
9. Kinderwens
10. Wil jij rust en ruimte in jouw gezin?
Lachend vertelt Hanna: “We zijn van ‘eerst doen, dan nadenken.’ Toen we verliefd werden, ruim 3 jaar geleden, hebben we de kinderen al snel aan elkaar voorgesteld tijdens een dagje uit. Dat was dikke pret, geen enkel probleem. Het eerste jaar ging het tussen de kinderen heel leuk. Ze speelden graag samen en hadden interesse in elkaar.
“Toen we met elkaar op vakantie gingen hadden we een andere ervaring.
‘Een pittige tante met een eigen willetje’. Alissa was nog maar 5 minuten oud en de verloskundige wist het al. En het klopte. Als baby liet ze flink van zich horen, je kon niet om haar hen. Als peutertje was ze heel vrij en liep ze op iedereen af. Ze ging op ontdekkingstocht en was in één ogenblik weg zodat ik haar steeds moest zoeken.
Hoe kan het dan dat ze, toen ze een jaar of 5 jaar was, zo timide was?