Op familiebezoek
Voor het eerst met z’n drieën naar Cuba, naar de (schoon-)familie!
Natuurlijk is iedereen blij om Man en mij weer te zien. Maar vooral wordt verlangend uitgekeken naar onze bijna 2-jarige dochter. Hoe ziet ze eruit? Zo donker als haar vader, of lijkt ze meer op haar moeder? Begrijpt ze al een beetje Spaans? Heeft ze het Cubaanse temperament ? Houdt ze van dansen?
Ik heb genoeg van al die kusjes!
Héél veel kusjes…..
De kleine meid wordt overladen met kusjes en omhelzingen van haar stiefzus, van oma, opa, ooms, tantes, neefjes en nichtjes, nog meer neven en nichten. Wat een grote familie! Al na twee dagen heeft ze meer dan genoeg van dat Cubaanse gezoen en zet ze het op een brullen als er iemand naar haar toekomt.
Aanpassen?
Ondanks dat ik de lieve belangstelling erg waardeer, kan ik me indenken dat het voor zo’n kleintje allemaal veel te veel is. En ik vind: als ze geen kusje wil, dan hóeft dat helemaal niet! Maar ja, dat ligt gevoelig bij Man. Die heeft zijn wortels in dit mooie, warme land. Hij is het gewend, hij weet dat het hier zo gaat. ‘Bovendien’, zegt hij: ‘het is haar familie, ze zien haar voor het eerst, jullie moeten je een beetje aanpassen!’
Verschillende gevoelens
Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende gevoelens. Ik snap dat de familie dol is op hun kleindochter, nichtje, stiefzusje en ik wil me heus wel aanpassen aan de cultuur. Tegelijkertijd ben ik geïrriteerd over de vele kusjes en liefkozingen: ‘het is verdorie míjn kind en ík weet wat goed voor haar is!’
Cubaanse roots
Zo gaat het de hele vakantie. Die kusjes, daar wil Dochter nog steeds niets van weten. Maar ze geniet enorm van de zon, de rondscharrelende kippen, de paardenkoetsen, het zingen van Spaanse liedjes met haar kleine neefjes en het lekkere fruit dat ze toegestopt krijgt. Wat dát betreft echt een Cubaans kind!
Het wordt zo snel gezegd…….
‘Oma gaat weer weg, kom je even een kusje geven?’.
‘Niet zo verlegen, geef die meneer maar een handje’.
‘Wat aardig van dat kindje, krijg je zomaar een kusje! Geef maar een kusje terug’
Wie bepaalt?
Een hand geven, kusjes geven of krijgen…… mag jouw kind zelf kiezen of hij dat wil? Of bepaal jij dat voor hem? En waarom? Omdat het zo hoort? Omdat de mensen in je omgeving dat graag willen? Interessant om daar eens over na te denken.
Meedenken?
Als je wilt dat ik met je meedenk, kan dat op verschillende manieren, bijvoorbeeld d.m.v. een gratis telefonische sessie van 20 minuten of een workshop Spiegelkind
Herkenbaar! Bezoekje Nepal waar ik gewerkt heb en terug ging met manlief en kids. Iedereen wilde ze aanraken en knuffelen. Maar nee, vooral mijn zoon wilde dit niet. Ik denk dat het belangrijk is dat te respecteren!
Nog zo’n ding: “kijk me aan als ik tegen je praat!” Hoe vaak wordt dit gezegd, met name als een ouder/leraar wat boos is. Maar hoe indringend zijn die ogen voor een kind! Het is dan eigenlijk stressmanagement om dan degene juist niet aan te kijken.
Het blijft toch bewustwording en kijken naar je kind 🙂
Hallo Miranda, dank je wel voor je reactie. Dáár gaat het inderdaad over: kijk naar je kind en zie waar hij behoefte aan heeft. Als een kind gedwongen wordt iets te doen wat hij niet wil, is zijn onbewuste gevoel ‘Ik ben niet belangrijk, naar mij wordt niet geluisterd’. En dat heeft invloed op zijn zelfvertrouwen.
Leuk verhaal Marga, ik zie het voor me… Groet Joke
Ha Joke, bedankt!
Ik heb mijn kinderen nooit verplicht mee te doen aan die “verplichte” hand geven situaties. Ik vond het belangrijk dat daarin hun grenzen werden gerespecteerd. Als het echt niet goed voelde, wilden ze gewoonweg niets.
Naarmate ze ouder werden, gingen ze wat meer doen wat de gewoonte was en heb ik ook aangenomen dat ze zelf er minder last van zouden hebben, wanneer ze verplicht handen moesten geven. Ik geloof dat er niets verkeerd aan is om voor zo’n overload je kleine kinderen eerst nog een beetje te beschermen. Vooral als het kind het zelf heel duidelijk aangeeft dat het dat niet wil.
Mooi artikel!
Dank Lieza voor je uitgebreide reactie! Ik ben het helemaal met je eens. Kinderen laten meestal zelf zien wat ze willen, en dat moet je respecteren. Andere (familie-)cultuur maakt het wel lastig……
Kinderen zijn steeds respectlozer aan het worden. Er moeten drastische maatregelen worden getroffen om dat te keren. Niet nog meer toegeven aan aanstellerij. Dan is het hek van de dam.
Beste Ruud, natuurlijk moeten kinderen respect hebben voor anderen, net zoals ook ZIJ gerespecteerd zouden moeten worden. Wat jij aanstellerij noemt, noemen anderen ‘luisteren naar je gevoel’. En wat bedoel je met drastische maatregelen?