Bij haar geboorte was ze bijna kaal, en dat is zo gebleven tot ze 2 jaar was. Vanaf die tijd begon haar haar te groeien en kreeg ze prachtige zwarte krullen, die wij allemaal wel hadden willen hebben, een erfenis van haar Cubaanse roots.
Ik was niet zo’n moeder die eindeloos met kam, borstel, vlechtjes en elastiekjes in de weer was. Nu dochter 16 jaar is, doet ze haar haar al jaren zelf en heeft ze een enorme hoeveelheid potjes, flesjes en tubes in de badkamer staan. Allemaal shampoos, conditioners, haarmaskers en gels om die mooie haardos in goede gezondheid én in bedwang te houden.
De periode dat ze steil haar wilde is voorbij. Het allerliefste wat ze nu wil is: haar haar verven. En niet gewoon mooi kastanjebruin, donkerblond of koperrood, nee…….. het moet BLAUW worden!
En dat is nog niet alles. Behalve de gaatjes die ze al jaren in haar oorlellen heeft, heeft ze ook een piercing in haar oor laten zetten. Het liefst wil ze een heel rijtje…….. De pijn en het ongemak neemt ze voor lief.
Haar fascinatie voor tattoos (‘Alleen maar een kleintje mam!’) blijft voorlopig nog alléén fascinatie. Ze weet dat de uitvoering daarvan (nog) niet bespreekbaar is. Zelfs niet ‘dat kleintje’.
Nou ben ik helemaal vóór het uitproberen van nieuwe dingen. Op elke leeftijd, maar zéker ook in de puberteitsfase is dat belangrijk. Zó ontdek je de ruimte om je heen, leer je de wereld en jezelf kennen en je eigen weg vinden. Dat moet.
‘Wat is er dan zo erg aan blauw haar, mam?’ ‘Nou, misschien raak je je mooie haar kwijt door die chemische ontkleuringsmiddelen en die agressieve blauwe verf’.
‘En waarom vind je piercings niet leuk, mam?’ ‘Nou, het is een aantasting van je lichaam, het is niet natuurlijk’.
‘En tattoos, wat is dáár zo vreselijk aan?’ ‘Nou, hetzelfde als piercings, en dan nog een graadje erger’.
Maar………de werkelijke reden waarom ik het niet prettig vind dat ze dat wil, heeft te maken met smaak, ik vind het niet mooi. En het heeft ook te maken met oordeel van anderen: wat zal men wel niet denken van haar, zal ze daardoor anders benaderd worden? Nog meer heeft het te maken met oordeel van anderen over mij: die moeder kan geen grenzen stellen!
En het állermeest heeft het te maken met loslaten. Want eigenlijk wil ik niet dat dat kleine krullenkoppie groot wordt, dat ze steeds meer haar eigen weg gaat, dat ze me niet meer nodig heeft. Dát raakt me. Dáár doet het pijn. Daar ligt de essentie.
Net als in dit mooie lied van Marco Borsato https://youtu.be/7azASBMAkOU.
Heb je ook een dochter of zoon die blauw haar, piercings of een tattoo wil? Of een 9-jarige die alléén naar school wil fietsen? Of een peuter die zelf haar schoenen wil aandoen? Lukt het jou om los te laten?
Wil je samen sparren?
Dat kan met een gratis telefonische inspiratieafspraak.
Ook op een andere manier kan ik jou helpen.
Bijvoorbeeld door middel van een Opvoedopstelling of een workshop ‘Je kind als spiegel‘
Geef een reactie