Hoe het begon
De dag na 8 maart, Vrouwendag, werd om 15.15 uur Alissa geboren. Een zonnige dag, waarop ons leven veranderde, terwijl de rest van de wereld gewoon zijn gang ging. ‘Een nieuwe lente, een nieuw begin’ stond er op het geboortekaartje. Dat was 1999.
Vandaag
Vandaag vieren we haar 18e verjaardag. Met 18 kaarsjes op 18 slagroomsoesjes, 18 tulpen waaraan 18 kaartjes hangen met typerende eigenschappen van haar. En nog een paar cadeautjes, waaronder de felbegeerde fles Hugo, haar eerste legale drankje met alcohol.
Tussendoor
In die 18 jaar heb ik ervaren dat elke leeftijd zijn eigen charme heeft (en…….. laten we eerlijk zijn, ook zijn problemen). De allereerste verjaardag was bijzonder, want: ‘de eerste keer, en wat gaat de tijd toch snel’ . Op haar vierde verjaardag ging ze vol spanning en met een zelfgemaakte traktatie naar school. En elke volgende verjaardag was weer een mijlpaal: zeven, negen, twaalf jaar, sweet sixteen.
Wat mag er nu?
En nu eindelijk de door haar langverwachte 18 jaar. Nu mag ze naar feestjes van 18+. Een drankje bestellen aan de bar. Over haar eigen rekening beschikken en haar stem uitbrengen bij de verkiezingen. Ze mag van alles. Wat voelt ze zich stoer en volwassen.
Wat moet er nu?
Toch zijn er ook veel dingen die juist nu van haar verwacht worden. Voor haar eigen geld zorgen, haar ziektekostenverzekering betalen, haar eigen afspraken maken bij tandarts, dokter en fietsenmaker. En hier in huis moet ze ook nog steeds haar steentje bijdragen.
Wat blijft hetzelfde?
Trouwens, we hoeven niet te verwachten dat de puberperikelen ineens afgelopen zijn nu ze 18 is. Zoals ze zelf vanmorgen al voorspelde: ‘Jullie moeten niet denken dat ik nou opeens heel aardig en rustig zal worden hoor!’
En ik dan?
Terugkijkend op 18 jaar moederschap, voel ik verschillende emoties.
Angst dat ik haar niet voldoende voorbereid heb op de ‘volwassen’ wereld. Dat ik haar te veel uit handen heb genomen in plaats van haar te stimuleren om zelf te ontdekken.
Verdriet om de tijd die geweest is en die nooit meer terugkomt. Het is zo snel gegaan.
Schuldgevoel om de tijd die ik niet aan haar heb kunnen besteden omdat ik te druk was met ‘andere belangrijke dingen’.
Berusting omdat het gegaan is zoals het ging en ik het heus niet zo heel slecht gedaan heb.
Vertrouwen in mijn dochter, van wie de kraamverzorgster al zei: ‘Dat is een pittige tante met een sterk eigen willetje’. Vertrouwen omdat ik weet dat ze, ondanks haar onzekerheid, haar eigen pad gaat en dat ze op die manier gaandeweg haar richting vindt.
Maar wat overheerst is een diep gevoel van dankbaarheid dat Alissa bij ons geboren is. Dat wij haar mochten helpen opgroeien. Dat zij ons haar vertrouwen heeft gegeven. En dat zij mij heeft geleerd wat echte liefde is.
Hoe is dat bij jou?
Is jouw kind 2, 5, 8, 12 jaar of ouder? Herken je deze emoties bij jezelf?
Als je wilt dat ik eens met je meekijk, zijn er verschillende mogelijkheden:
Een gratis telefonische sessie van 20 minuten
Individuele Opvoedopstelling
Een inzichtgevende workshop
Wat een leuke verhaal.
Dank je wel Dalia. Lees je ook weleens mijn andere blogs (Opvoedpeppers)?